Openhartigheid is mijn natuurlijke aard. Ik heb het altijd als iets moois ervaren, als mijn kracht. Hoe vaak kreeg ik niet als feedback; “wat fijn dat je zo open was, door jou durfde ik het ook” of “dit heb ik nog nooit eerder aan iemand anders verteld”.
Door zelf zonder chroom te delen, prikkel je de ander om zich te openen en dan heb je de mooiste gesprekken. Diepgang in een gesprek daar krijg ik nou energie van, het maakt me blij en dankbaar. Het brengt gelijkwaardigheid en een oprechte verbinding! Het stemt mij persoonlijk heel positief dat ik iemand ben, waarbij anderen zich snel op hun gemak voelen en zich daardoor durven te openen.
Maar heel veel mensen durven helemaal niet zo openhartig te zijn.
Bij menig coachgesprek komt naar voren dat men de overtuiging heeft aangenomen dat dit kwetsbaar is. Dat het tegen je gebruikt kan worden. Dat het kan worden gezien als een vorm van zwakte. Jezelf kwetsbaar opstellen is voor mij niets anders dan laten zien dat je mens bent en hopelijk kan het anderen inspireren of verlossen van iets wat lang ingehouden is.
Maar kwetsbaarheid is ook de moed om op te dagen als je de uitkomst niet kunt controleren. Iets doen vol overgave, terwijl het onzeker is wat er daarna gaat gebeuren. En dat is de vorm van kwetsbaarheid waar ik nu in zit, starten als zelfstandig coach en niet weten waar het me precies gaat brengen. Vroeger zou ik me door deze vorm van kwetsbaarheid laten belemmeren, want als je niet weet hoe iets gaat lopen, ben je controle kwijt en ontstaat er onzekerheid en angst.
Nu denk ik daar anders over, ik omarm het rijk der onzekerheid, want juist daar ligt een rijkdom aan mogelijkheden en zekerheden die bestaan helemaal niet!
Resultaat laat ik los, want je weet nooit hoe dingen lopen,
dusss Keep on Walking…in vertrouwen.
Reactie plaatsen
Reacties